Serdecznie zapraszamy na wystawę, a także na spotkanie z artystą Zbigniewem Pelonem.
Jego prace zalicza się do jednych z najlepszych, tworzą one również pewne złudzenia optyczne- jakie? Przekonajcie się sami.
Są trzy główne dzieła - zbiory składające się na nowe przedsięwzięcie Zbigniewa Pelona w opolskiej Galerii Sztuki Współczesnej. W pierwszym zamiar Pelona polega na projekcji motywu ludzkiej twarzy w powolnym rytmie przekształceń. Te kineformy są widoczne z zewnątrz i od wewnątrz w witrażowych sekwencjach na wielkim oknie galerii podzielonym na szerokie pionowe kwatery. Otrzymujemy przez to efekt symetrii i odwrócenia kierunków. Towarzyszą mu zlokalizowane, na ścianie naprzeciwko okna, lustrzane struktury o wymiarach identycznych jak podziały okna.
Drugim zbiorem jest seria symetrycznie złożonych widoków pól w różnych porach roku fotografowanych z lotu ptaka. Podobrazie to ziemia - wzdłuż i wszerz śląskiego krajobrazu. Struktury te w wersji czarno - białej fotografii mają swoje lustrzane odbicia w stonowanych gamach barwnych widoków. Mamy tutaj dokument z wykonanych przez człowieka struktur. Ale ponadto siła oddziaływania tego dokumentu jest zwiększona o pewien rodzaj fikcji przez prosty zabieg. Ponieważ w końcu nie jesteśmy pewni czy symetryczne powtórzenie jest odpowiednikiem owej realności czy też lustrzaną grą chociaż dopełnioną realistyczną barwą, więc tym bardziej te obrazy przyciągają naszą uwagę.
Trzecim dziełem jest seria autoportretów. Zapowiada ją fotografia twarzy autora z padającym na nią pasmem światła, które zmienia ją nie do poznania. Symetria twarzy została zaburzona. Ale mimo tej asymetrii twarz - podobrazie jest nadal czytelna. Maską staje się niematerialna smuga światła. Nastepnie malarz naklada na twarz barwne pasma farby i zmienia maski. Przybliża się do ideału symetrii lub od niego oddala. Tak tworzy jeszcze jedną warstwę konwencji - ekspresyjne malarstwo. Takie obrazy mogą się przemmieszczać i nadawać pewien rys niesamowitości wszędzie tam gdzie ich autor się pojawi. Oczywiście wtedy gdy pojawi się z tym malowidłem na swojej twarzy. Ale na wystawie mamy fotogramy dokumentujące malarskie maski.
Głównym tworzywem dla Zbigniewa Pelona są więc zdjęcia fotograficznej maski rzeczywistości i nakładanie ich na jeszcze inne struktury realnej przestrzeni. Jednakże to wrażliwość malarska i wysoka kultura oka kieruje tymi czynnościami, a nie automatyzm działania aparatury.